در کتاب کشف الغمۀ به نقل از کتاب نثر الدرر نوشته ي آبی آمده است: روایت شده که عبدالله بن معمر لیثی به امام باقر (ع) گفت: به من خبر رسیده که شما به (جواز) متعه فتوا داده اي؟ امام فرمود: خداوند در قرآن آن را روا شمرده و پیامبر (ص) نیز آن را سنت گزارده است و یارانش هم بدان عمل کردهاند. عبدالله گفت: عمر از متعه نهی کرده بود. امام فرمود: تو بر سخن دوستت (عمر) باش و من هم بر سخن رسول خدا (ص) می مانم. عبدالله گفت: آیا تو خوشحال می شوي از این که زنانت چنین کاري کنند؟ امام (ع) فرمود: اي احمق زنان را یاد نکرده است. کسی که در قرآن متعه را حلال کرده و آن را مجاز دانسته است از تو و از کسی که خود را به زحمت انداخت و آن را نهی کرد غیرتمندتر است. بلکه آیا تو خوشحال می شوي که یکی از محارم تو در عقد نکاح مردمانی بیکاره و نادان از اهالی مدینه درآیند؟ گفت: خیر. فرمود: پس چرا حلال خدا را حرام می شمري؟ عبدالله گفت:حرام نمی شمرم، اما چنین کسی در خور و در شأن من نیست. امام فرمود: ...